IAN Y POL LA SOLEDAD ME HACEN OLVIDAR

Drac se ha marchado para no volver
no me acostumbro a las mañana ya sin él
mi corazón y mi alma se tornan de metal
en esa niebla gris que envuelve mi mente.

Su caseta está vacía, Drac sigue vivo
le siento respirar pienso que sigue aqui
ni la distancia enorme puede dividir
a nuestros corazones acompasados en un sólo latir
quizás...

Si tu piensas en mi
si a nadie tu quieres hablar
si tu te escondes como yo
si huyes de todo
y si te vas
pronto a la cama sin cenar
si ya no puedo apretarme fuerte contra ti
solo en a almohada te puedo llorar
si tu no sabes cuanto mal
me he esta haciendo esta soledad...


Miramos tu fotografía y Pol pronuncia tu nombre,
le aprieto contra el pecho y me parece que
estás aquí, tu has sido su primera palabra.

La vida con su cruel monotonía
te ha llevado lejos sin contar con nosotros
se que un dia volveras, y esta pena se aliviara,
quizás...

Y por las tardes es peor,
cuando abro la verja y tu no estas,
tmi pensamiento va por ti
es imposible dividir asi
la vida.

La soledad entre los dos
este silencio en mi interior
esa inquietud de ver pasar asi
la vida sin ti Drac.

Siento tristeza y soledad....

Menos mal que Ian y Pol estos sentimientos me obligan a borrar.

1 comentario:

Maria Cuesta dijo...

Ian i Pol;
ajudeu sempre a les vostres mares. No deixeu mai que res les enfonci, no deixeu mai que algú els hi pugui fer mal. Vosaltres podreu comptar amb elles tota la vida, i sé que elles amb vosaltres també.